Bij een bijeenkomst van erotische schrijvers zei een deelnemer dat hij niets begreep van mijn verhaal ‘Compositie in Wit en Rood‘ . Daarna kreeg ik de vraag waarom ik het had geschreven, wat ik ermee wilde vertellen. Een goede en legitieme vraag waar ik nooit echt over had nagedacht en die middag geen overtuigend antwoord op kon geven.
Ik zal proberen dat hier uit te leggen, niet alleen voor dit verhaal, maar waarom ik überhaupt schrijf.
Laat ik voorop stellen dat ik schrijf omdat ik moet en, natuurlijk ook, graag gelezen wil worden.
Ik schrijf vanuit beelden die ik zie. Die kunnen door van alles opgeroepen worden. Thema’s, teksten, herinneringen, opdrachten. Het zijn erotische, sprookjesachtige, pornografische, tenenkrommende beelden, beelden die mij raken.
Deze beelden zijn de kern van waaruit ik schrijf, ze roepen bij mij een verhaal op. Soms bouwt het verhaal op naar een beeld, soms is het beeld een startpunt en soms loopt het van beeld naar beeld of raken vermengd, lopen in elkaar over. Van daaruit laat ik mijn verbeelding stromen, zoek ik dingen op, koppel ze aan thema’s die ik boeiend vind enz. Vaak (ver-)vormen beelden tijdens het schrijven.
Soms is de verhaallijn voor mij direct kristalhelder, soms sleept mijn verbeelding me mee op een weg die ik niet kan bedenken.
Wat ik probeer te doen is de beelden zo te (be-) schrijven dat ze in jouw hoofd komen, dat jij een beeld krijgt dat de weerslag is van jouw manier van kijken en denken. En dan hoop ik met mijn verhaal het beeld wat jíj hebt te kantelen, je een ander perspectief te geven op je eigen manier van invullen en kijken.
Als het mij lukt om een acceptabel verhaal te schrijven, geeft dat een voldaan gevoel.
Ik ben schatplichtig aan Liza Daen, Fenne van Heemstede, Marie A. Rebelle en Sanna Es.