Laat je meevoeren door mijn erotische, soms bizarre of pornografische verhalen en gedichten. Waarom ik schrijf staat HIER .
Just a few stories are in English.
I would appreciate it if you’d leave a comment, no log-in required.
(dit schilderij leidde tot een voorleesverhaal voor ‘Het rode Oor‘)
‘Frieda, domme muts, waaróm?’ zeg ik tegen de spiegel.
Ik weet niet hoelang ik op het toilet zat. Een paar minuten, een kwartiertje, een uur?
Trillerig strijk ik mijn zwarte jurkje glad.
‘Klote Vrij-Mi-Bo, klote bedrijf, klote overjarige corpsballen.’
Vanavond heb ik alle graaiende handen weggemept. Ik wil het niet! Toen Kevin ook nog een guf koud bier over mijn rug goot, draaide ik me om, trok mijn nagels over zijn gezicht en vluchtte naar de ‘Dames’.
Ik kan hem wel vermoorden. Ze doen het allemaal, maar hij is het ergst. Altijd moet ik opletten of er geen hand ‘verdwaalt’ op mijn billen of borsten. Ik weet heus wel dat Kevin me ‘Frigida’ noemt, me uitlacht met z’n kliek.
Vorige week ging ik het tegendeel bewijzen. Ik dronk mezelf moed in bij de Vrij-Mi-Bo. Teveel. Vrijelijk liet ik handen over mijn borsten, billen en zelfs onder mijn jurkje gaan. Inwendig gruwde ik, maar ik zóu ze.
Louis, de lieverd achter de bar, schudde zijn hoofd toen ik alweer een tequila achterover sloeg.
‘Wat wijsheid?’ Hij gaf me een gelukskoekje.
Ik brak het open: ‘U zult geluk smaken op een vrijdag.’
Ja, ja, tegen sluitingstijd hing ìk misselijk aan de bar. Daarna werd alles wazig.
Ik ontwaakte in een onbekend bed. Zonnestralen glipten door de wapperende gordijnen. Loom rekte ik me uit, zwevend in niet-zijn. Traag begon de afgelopen nacht zich te ontrollen voor mijn ogen.
In de deuropening doemt een silhouet op in een aureool van licht.
‘Gaat het? Kan ik iets voor je doen?
Zijn diepe, resonerende stem trilt dwars door mijn pantser. Ik begin te snikken.
‘Nee. Ja, wil je me vasthouden? Even? Alsjeblieft?’
De deur gaat dicht, het licht buitensluitend. Als hij achter mij komt liggen en zijn koesterende armen om mij heen wikkelt, vervagen alle indrukken van graaiende handen.
Ik zink weg in ontspanning, kruip dichter tegen hem aan en breng zijn vingertoppen naar mijn lippen.
Een kus in mijn nek, ik kreun. Zijn hand omvat mijn rechterborst, mijn tepel richt zich verlangend zich op tussen zijn vingers. Zuchtend voel ik zijn mond strelend, kussend, langs mijn schouder en linkerborst naar mijn buik glijden en lager. Ik kroel, draai me op mijn rug en geef me over. Zijn lippen zetten zich vast op de huid rond mijn hunkerende knopje. Hij zuigt mij in zich. Ik geniet.
Tot zijn tong mijn piercing beroert en hij stopt. Ik houd mijn adem in.
Dan voel ik zijn diepe gegrom. Hij neemt mijn piercing tussen zijn tanden, schudt snel heen en weer. Ik hoor mijn gekreun als ik uitadem. Ritmisch gaat hij verder, vulva zuigend, piercing schuddend en tong flitsend over mijn knopje. Zwaar ademend hef ik mijn bekken omhoog, span al mijn spieren en kom kermend klaar.
Hij blijft zuigen en likken, zijn vingers glijden knedend rondom, over mijn lipjes. Overvloedig vocht loopt tussen mijn billen. Ik duw mijn smachtende opening tegen zijn heerlijke handen waarna twee vingers trefzeker hun weg in mij vinden, wetend waar ik ze wil voelen. Een golf neemt mij mee, spoelt me los van mijzelf.
“Neem mij, kom in mij.’ hijg ik.
Zijn handen en mond laten mij balanceren op de rand van zijn. Een eeuwigheid, een tel later verwelkom ik zijn hemelse lid in mij en zweef ik over de rand. Van bovenaf zie ik ons, zie dat ik schokkend blijf komen. Zijn gezicht zie ik niet.
Zijn gezicht zag ik niet! Ik schoot overeind, klaarwakker. Mijn hoofd tolde. Ik was toch niet bij iemand van Kevin’s kliek? Bij Kevin zelf? Vol angst en schaamte gleed ik in mijn jurkje en met mijn pumps in de hand sloop ik weg door de gang. De lucht van gebakken-eieren-met-spek maakte dat ik kokhalzend naar buiten kwam en blind in een taxi stapte.
Thuis spoelde ik mijn kater weg onder de douche. Toen ik me inzeepte merkte ik het pas. Mijn hood-piercing was weg!
Mijn barbell lag toch niet bij Kevin?
Deze week ging ik elke dag muisstil naar mijn bureau. Steeds verkrampte ik als Kevin of een van z’n vriendjes in de buurt kwam, bang dat ze… Niets was veranderd. Nog precies dezelfde rotopmerkingen en dwalende handen die ik moest ontwijken. Hoewel, niets veranderd? Ik voelde een groeiend verlangen naar die handen.
En nu sta ik nog steeds ontredderd te snikken in de ‘Dames’ en probeer moed te verzamelen om naar buiten te gaan. Louis, de lieverd, komt binnen. Hij reikt me een stom gelukskoekje aan.
‘Ze zijn weg. Hier, zelfgebakken.’
Hij kijkt me zo indringend aan met zijn zachte ogen dat ik het toch aanpak.
‘KRÀK.’ Iets glinsterends valt in mijn handpalm. Mijn barbell!
De tranen lopen langs mijn wangen. Dan wikkelt Louis zijn armen om mijn lichaam en likt de zilte druppels van mijn wangen. Ik wend mijn hoofd af. Zijn hand gaat langs mijn rug omhoog, langs mijn hals. Zijn vingers kroelen door mijn haar, grijpen het vast en draaien mijn hoofd terug. Voor het eerst kijk ik hem recht in zijn ogen.
Onze lippen vinden elkaar.
Nog zo een verhaal? Klik HIER
A reusable spacecraft has its drawbacks, especially for the cleaner. In zero gravity lube, cum and squirt slides themselves into most imposible crevices and nook.
Een herbruikbare ruimtecapsule heeft zo z’n nadelen, vooral voor de schoonmaker.
In gewichtsloze toestand zweven glijmiddel, sperma en squirt in de onmogelijkste kieren en hoekjes.
(meer…)
Schaduwen storten zich als een lawine over me heen. ‘Vera’ schreeuw ik tegen het water dat zich door de kloof naar beneden brult.
De brugleuning waar ik overheen hang, trilt onder al het geweld. Ik tuur door de invallende duisternis of ik voorbij de cascade haar lichtgele jurk op de rotsen zie. Onzin, ik heb al langs allebei de oevers gezocht. En de straatjes van dit middeleeuwse roversnest heb ik ook tenminste drie keer doorkruist. Eerst nog in stilte, toen voorzichtig haar naam zeggend, tenslotte riep ik onderdrukt ‘Vera’ op elke straathoek. Vanaf een balkon keek een Tirools echtpaar me lacherig na terwijl ik steeds sneller ging lopen.
Met natte ogen volg ik het water dat zich naar de zinderende vlakte in de verte kolkt. Gruwelijke scenario’s spelen door mijn hoofd.
‘Kutvakantie!’
We hadden er zin in. De pubers van zestien en achttien wilden thuisblijven, dus konden wij voor het eerst in jaren met z’n tweetjes tien dagen naar ons geliefde Italië. Net zoals vroeger met de auto, niet alles strak gepland, op de bonnefooi.
‘We zien wel’.
Nou, dat hebben we wel gezien. De heenreis ging probleemloos, comfortabel, alleen met z’n tweetjes in de auto, weinig files, overnachting in een keurig pension met twee aparte bedden waar we vermoeid inrolden.
Maar eenmaal in ons beloofde land was het hommeles. Elke kustplaats was overvol. Pas tegen middernacht vonden we eindelijk een kamer. Een kamertjè, zonder airco, in een gehucht waar de honden ’s nachts elk kwartier tegen elkaar aansloegen. De volgende dagen was het tè heet om iets te ondernemen. Slapeloos lagen we te overleven op het smalle bed. Na drie nachten checkten we geradbraakt uit.
De volgende ‘Zimmer Frei’ had gelukkig wel airco. Uitgeblust zaten we op de rand van het bed en keken elkaar hologig aan. In stilte genoten we van de koelte.
De volgende ochtend kon Vera niet opstaan, het begin van een driedaagse migraineaanval. Natuurlijk lagen de triptanen nog in het nachtkastje thuis en waren die hier niet te krijgen zonder recept.
Met de gordijnen dicht zorgde ik voor haar, terwijl ze huilend en gal spuwend wachtte tot het voorbij was. Ik spelde ondertussen de Italiaanse tabloids vol rondborstige modellen, voetbalschandalen en komkommernieuws over gruwelijk vermoorde vakantievierende dames.
Gisteren was onze eerste probleemloze dag, eindelijk naar de Adriatische kust. Wandelen langs de boulevard, ijsje, terrasje, dorpje in, aardigheidjes kopen voor de kinderen, echt vakantie. ’s Avonds, aan een leeg strand zat ik op een rotsblok met een boek. Vera liep kniediep de zee in en keek naar de horizon. Een hoofdstuk verder stond ze nog steeds op dezelfde plek. Ik sloeg het boek dicht en waadde naar haar toe. ‘Gaat het?’
Ze schudde haar hoofd, keek even naar mij en weer naar zee:
‘Ja hoor, het is hier zo stil, heerlijk.’
Had ze nou gehuild?
Vanmorgen vroeg begonnen we aan onze thuisreis zodat we een toeristische route te konden nemen. De godganse dag trilde de oververhitte lucht boven het vlakke land, de auto werd een oven. We werden het gelukkig zelfs beu om te kibbelen over welke weg we zouden nemen. Met een zucht verwelkomde ik de schaduw van de bergen toen we een dal inreden.
Het dal werd smaller, de bergen hoger, totdat we vroeg in de avond bij dit, tussen bergpieken ingeklemde, dorp kwamen. We parkeerden bij het bord ‘Vista della Cascata’ en wandelden langs de stroomversnelling de hoofdstraat in, op zoek naar een slaapplaats.
Bij een vakwerk familiehotel was nog een kamer vrij die over ‘nur fünf minuten fertig’ zou zijn.
‘Wacht jij even hier, dan haal ik de auto op’. Vera knikte afwezig.
Ik liep terug langs de cascade, manoeuvreerde de auto behoedzaam door de smalle straatjes en parkeerde op het achtererf. Geen lift, dus zeulde ik de koffers vier trappen omhoog naar de tweede verdieping. De kamerdeur was op slot. Ik klopte, nòg een keer, maar er kwam geen reactie. Dus liet ik de koffers staan en ging naar beneden. Gelukkig hadden ze bij de receptie een extra sleutel. Weer boven gekomen, was er in de kamer geen spoor van Vera. Ik gooide de koffers op het bed en ging op zoek. In de bar of in het restaurant was ze niet en bij de balie had ze geen boodschap achtergelaten. Dan maar buiten rondkijken, misschien zat ze ergens op een terrasje. Ik voelde me rillerig toen ik aan mijn rondgang begon. Een uur later sta ik op de brug tegen de stroomversnelling te schreeuwen.
Het is donker geworden. Ik strek me op en veeg met de rug van mijn hand langs mijn ogen. Langzaam, om me heen speurend, slof ik weer naar de herberg. Vlak voor ik naar binnen ga, kijk ik omhoog en zie Vera uit een raam leunen.
Ik kan weer ademhalen! Dan vliegt de hitte me aan en roep ik boos naar boven: , ‘Waar was je nou!’
‘Waar was jíj nou!’ Ze gooit het raam dicht.
Met twee, drie treden tegelijk ren ik de trappen op om haar in mijn armen te nemen. Bovenaan de vierde trap staat ze tegen de deurpost geleund en kijkt me met een vreemde blik aan. Toonloos zegt ze: ‘Altijd flik jij dit. Al zolang ik je ken, verdwijn je ‘even’ zonder iets te zeggen. Ik word daar zo doodmoe van.’
Ik zie het in haar ogen voordat ik het zelf voel.
Onze onvoorwaardelijke overgave aan elkaar is verjaard.
Zij probeert zich te herinneren wie haar de sleutel heeft gegeven …
Op de kaptafel vóór haar staat een roestig geldkistje. Met trillende vingers draait ze de sleutel om, opent het deksel en ziet drie foto’s op de bodem liggen.
Ze pakt de bovenste, een pasfoto van haar eerste en enige liefde, Hugo. Met haar pink volgt ze de trekken van zijn gezicht.
De tweede foto is geschoten tijdens een dansles in het buurthuis. Wat kijken ze ondeugend in de camera! Hugo had haar nèt voor het eerst gekust onder het podium van de danszaal. En niet alleen gekust, zijn handen waren onder haar blouse gegleden waar ze bevend haar wachtende borsten streelden en voorzichtig haar juichende tepels beroerden.
De derde foto toont een kale kamer, hun eerste eigen woning. Groot genoeg voor een ’tango apasionada’. Dansend ontkleedden ze elkaar totdat ze naakt stil stonden. Het enige wat bewoog waren hun gejaagde ademwolkjes. Tenslotte tilde hij haar op en vlijde haar op zijn warme winterjas. Ze bedreven samen de liefde. Ze kreunt, siddert even bij de herinnering van pijn en genot toen hij eindelijk tussen haar huiverende dijen, in haar kwam. Voor het eerst.
Een traan valt op de afbeelding. Voorzichtig doet ze de foto’s weer in het kistje en sluit het af.
Er wordt fel op de deur geklopt, ze verstart.
“Pleuni lieverd, doe de deur open! Ik ben het, Hugo.”
“Hugo? Ik ken geen Hugo. Flikker op vent!”
Verwonderd kijkt ze naar wat ze in haar trillende, dooraderde hand houdt.
Zij probeert zich te herinneren wie haar de sleutel heeft gegeven.
ZIJ is het enige wat bestaat.
Ik moet haar volgen.
Zij draait zich om…
Vanmorgen was de intercity overvol, dus stond ik in het gangpad zoals elke maandag,. Het zou weer een smoorhete dag worden. In haar elegante mantelpak viel zij me op. Niet omdat ze zo mooi was. Het was de manier waarop ze daar zat, de ogen gefixeerd op het scherm van een antieke Macbook. Alles werd wazig, behalve zij. Haar perfect opgemaakte gezicht zweefde verstild boven het scherm terwijl ze traag op kauwgom kauwde. Haar hand streelde de vlecht bij haar hals. De vlecht die verder kronkelde over haar borsten tot vlak boven het toetsenbord. Onder de laptop een rok-met-split die een naakt stukje dij onthulde. Hold-Up kousen! Snel keek ik weer naar haar gezicht. De bleke huid maakte haar donkere ogen nog melancholieker. Een smalle neus, volle lippen, het puntje van haar tong dat langs haar bovenlip gleed. Ik sloot mijn ogen.
Op mijn station Zuid stapte ook zij uit. Ik moest haar volgen, het station uit, de winkelstraat in, terwijl ik eigenlijk de andere kant uit moest. Het stoomde al aardig op, mijn overhemd plakte aan mijn rug. Onaangedaan door de hitte liep zij vóór mij.
Mijn blik was verkleefd met haar lichaam. Iedere pas begon zij door een zorgvuldig gestrekte voet precies voor de andere te zetten. Haar heupen gingen wiegend van links naar rechts, ronde billen draaiden vertraagd mee. De gitzwarte vlecht bewoog met een eigen ritme. Hypnotiserend.
Te dichtbij! Geschrokken stopte ik, draaide me naar rechts en ving haar spiegelbeeld in een etalageruit. Zo’n 5 jaar ouder dan ik, nog nét geen 30, danseres of iets met sport. Ze was adembenemend!
Toen zij ver genoeg was, liep ik weer behoedzaam achter haar aan, erop lettend om nu wel genoeg afstand te bewaren. Zij stopte bij een afvalbak, nam de kauwgum uit haar mond en frummelde het erin. Ik probeerde rustig door te lopen, kwam weer te dichtbij. Ze draaide zich mijn kant op. Ik stopte, keek strak voor me uit.
Ze loopt vlak voor me langs, ik ruik haar bitterzoete geur. Als ik weer durf te kijken, verdwijnt ze in een kantoorkolos. Snel loop ik naar de ingang en zie haar nog nét voordat de liftdeuren dichtschuiven. De lift gaat rechtstreeks naar de zevende.
Als mijn lift omhoog schiet vraag ik me af of ze bij het incassobureau werkt of bij de belastingadviseur. Ik voel me een beetje duizelig…
Op de zevende is een vierkante wachtruimte met plastic planten, een paar harde bankjes en toiletten. Ik voel me vreemd leeg en ga voorzichtig, kaarsrecht op een bankje zitten.
De eerste keer was in groep 7, de maandag na de meivakantie. Er was er een nieuw meisje in de klas gekomen, Margriet. De hele dag prevelde ik haar naam en zag alleen maar Margriet.
Vanaf het moment dat de school uitging, tot Margriets moeder mij door elkaar schudde, kan ik mij niets herinneren. Margriet stond snikkend in de gang, waar ze haar gezicht probeerde te verstoppen achter haar vlecht.
Blijkbaar was ik na school vlak achter haar gaan gelopen. Ze had zich omgedraaid en ‘ga weg’ gegild. Ik bleef doodstil staan. Toen ze naar huis rende, holde ik achter haar aan. Thuis vroeg mijn vader waarom ik achter haar aan was gegaan. Ik kon geen antwoord geven. Ik wilde alleen dicht bij haar zijn…
Ik voel me nu echt misselijk. Voor de zekerheid ga ik de toiletten in.
Gelukkig is het hier wat koeler. Ik maak mijn handen nat en gooi water in mijn gezicht. Als ik weer opkijk zie ik in de spiegel mijn spierwitte gezicht.
Ik hoor een vreemd geluid. Er komt gekreun uit een rooster tussen de wasbakken. Ik kniel en leg mijn oor er tegenaan. Het is een man.
‘Ooh, wat heb je een zalig kattetongetje. Ja, grijp mijn ballen stevig vast en zuig slet, zuig, ah ja zo…’
Een nat, soppend geluid.
‘Oh, zo nat wil ik je hebben. Ga staan. Draai je om. Voorover, tieten op het bureau, kont naar achteren’
Uit het rooster komen geluiden die ik herken van ‘pornhub.com’.
Een zuchtende vrouw, een man die steeds harder gaat grommen tot hij tenslotte hijgt: ‘Kùùùt, wat lekker’.
‘Bent u iets kwijt?`
Een oudere heer in een grijs pak is het toiletblok binnengekomen en ziet mij geknield tussen de wasbakken.
‘Eh, nee, mijn veter zit los.’ lieg ik.
Terwijl ik mijn veter losmaak en opnieuw strik gaat de heer een toilet in.
Als ik opsta hoor ik de vrouw zeggen: ‘Tweehonderd dus?’
Op een bankje in de hal zie ik dat het incassobureau aan de toiletten grenst. Het grijze pak komt handenwapperend naar buiten.
‘Komt u voor uw belastingaangifte?’
‘Uh, ja, kan dat?’
‘Heeft u een afspraak?’ Ik schud mijn hoofd.
‘Vandaag lukt niet, maar binnenkort heb ik nog wel een gaatje. Komt u even mee?’
Als ik weer uit zijn kantoor kom, heb ik een afspraak voor volgende weekmaandag om 9 uur.
Vlak voordat de liftdeuren dichtgaan, glipt ZIJ naar binnen. Ik kijk naar de neuzen van mijn schoenen. Uit een ooghoek zie ik een ladder in haar kous.
We stappen uit, haar lippen en ogen zien er niet meer zo perfect opgemaakt uit. Ze kijkt star voor zich uit.
Beneden wacht ik nog minstens vijf minuten in de hal voordat ik naar de bank ga waar ik werk. Mijn manager van de afdeling ICT Security is ‘not amused’ dat ik de trein had gemist.
Die avond in mijn containerflat doorzoek ik internet. Na twee uur geef ik het op. Zelfs met mijn ICT-security-skills vind ik niets. Ze werkt in ieder geval niet bij het eenmans-incassobureau.
In mijn dromen loopt zij die nacht heupwiegend voor mij, haar vlecht kronkelend over haar naakte rug.
De volgende dag stap ik in dezelfde trein en loop door ieder rijtuig.
Zij is er niet.
De dagen daarop neem ik een trein eerder en wacht buiten de kantoorkolos. Niets.
Maar elke nacht is zij bij mij. Mijn handen glijden langs haar flanken, mijn vingers woelen door haar haar, het puntje van haar kattetong glijdt langs mijn oorlel, mijn nek, likt een tepel, meandert naar beneden tot ze mijn pulserende lid laat exploderen…
Onrustige nachten, koortsige nachten.
Het weekend na de diploma-uitreiking van het gymnasium ging iedereen uit zijn dak. Ik was altijd een buitenbeentje, maar toen mocht ik mee met ‘de bende’, mee met Lilian. Lilly, waarvoor ik bijna elke dag had omgefietst om maar een glimp van haar op te vangen achter het zolderraam. Lilly, waar ik zo naar smachtte dat het pijn deed.
Maar nu was ik bij haar, schouder aan schouder op een aftands bankstel in een anti-kraak-loods. Wodka en wierie gingen rond op muziek van Ed Sheeran’s ‘A-team’. Mijn arm legde ik zorgvuldig onder haar vlecht op de leuning en verschoof die behoedzaam op haar schouder. Centimeter voor centimeter kroop mijn hand omlaag naar de welving van haar borst. Iemand maakte een grap. De lachsalvo die volgde gaf me de kans om mijn andere hand op haar dij te laten vallen.
Lilly keek me aan met glanzende ogen en maakte de bovenste knoopjes van haar blouse los. Ik hield mijn adem in en legde mijn hand om haar borst. Ze zuchtte, ik verstijfde. Ze deed haar knieën uit elkaar, pakte mijn andere hand en leidde die onder haar rok naar die plek tussen haar benen. Zachte, donzige haartjes, ze had geen slipje aan! Ik voelde me gloeiendheet worden. Ze draaide haar gezicht naar me toe en tuitte haar lippen. Ik kromp in elkaar, rolde op de grond en gaf over. Iedereen stond om mij heen, gierend van de lach, terwijl ik trillend op de grond lag.
In het weekend ben ik weer een beetje tot rust gekomen, maar maandag moet ik me gelijk weer haasten om op tijd te zijn voor mijn ‘belastingaangifte’. Het grijze pak is echt goed, ik krijg bijna 1.000 euro belasting terug.
Met een brede lach stap ik in de lift.
‘Hou nog even vast.’
Ik druk op ‘open’. Zij komt naast me staan.
‘Bedankt.’
Ik krijg een gloeiend hoofd, voel een kloppende erectie opkomen en stamel wat terwijl ik op ‘close’ druk. Het duurt lang voor de deuren sluiten.
In de deuropening van het incassobureau zie ik een grijnzende vent staan. Zij kijkt weg en wiebelt heen en weer. Ik druk nog een keer op de knop. Eindelijk schuiven de deuren dicht, ze zucht.
‘Gaat het?’
‘Sorry, anders ben ik nooit zo, ik heb een beetje, èh haast.’
Ze snikt, rommelt in haar tas en pakt een zakdoekje. Een pasje valt uit de tas. Ik raap het op, wacht tot ze haar neus heeft gesnoten en geef het terug. Ze heet Tess!
Mijn manager kijkt zuur naar de klok als ik nèt op tijd binnenkom.
Achter mijn workstation zie ik dat zij klant is bij mijn bank. Binnen drie minuten weet ik alles van haar en haar financiële situatie.
Overal schulden, schuldsanering, bewindvoerder is het incassobureau. Met een eenvoudige subroutine hack ik de computer van de eigenaar: haar schuld van ruim €6.000,- is de afgelopen 3 maanden gehalveerd…
Die avond zoek ik thuis verder en vind op zijn computer een versleutelde map met haar initialen. De codering is tè simpel. Het zijn webcam beelden. Foto’s en video’s. Van hem en haar, ik kan er niet naar kijken, het lijkt wel een pornosite! Er zijn nog twee versleutelde mappen met beelden van vrouwen die hem ‘seksuele diensten’ bewijzen!
Woedend en vastberaden ga ik aan de slag.
Een week later sta ik voor de derde keer in een armoedige woning.
Op een doorgezakte bank zit Tess zonder make-up in een sleetse ochtendjas.
Ze is prachtig.
De bewijzen dat ze geen schulden meer heeft, liggen om haar heen. Met grote, vochtige ogen kijkt ze naar de 5.000 euro in haar hand.
‘Waarom?’ vraagt ze hoofdschuddend.
‘Omdat ik jou in de trein zag.’
In de stilte die volgt ga ik weg en sluit de deur achter mij. Door het raam zie ik haar huilen.
Elke ochtend de intercity hoop ik, tegen beter weten in, Tess te zien.
Soms zie ik haar! Van binnen juichend kom ik dichterbij en dan is het iemand anders.
Ik probeer haar te vergeten door nog meer te gamen en teveel porno. Zinloos.
Twee weken na mij ‘reddingsactie’ wordt er aangebeld.
Er wordt nooit bij mij aangebeld. Wantrouwig kijk ik eerst door de deurspion.
Voor de deur staat Tess in haar mantelpak!
Hoe weet ze waar ik woon? Ik haal diep adem en doe open.
‘Hoe..? Tess! Wat kom je doen? Hoe weet je dat ik hier…’
Ze legt een hand op mijn schouder en glimlacht uitdagend.
‘Ik ben je gevolgd. Een paar keer.’
Haar vingers kroelen in mijn nek, rillingen lopen over mijn hele lichaam.
Dan trekt ze mijn hoofd naar zich toe en kust me.
Een kus vol verlangen en belofte…
Later die avond zit ze naakt op de rand van mijn bed. Ik kniel achter haar en masseer haar schouders.
‘Wil je mijn haar losmaken?’
Mijn handen glijden langs de vlecht en ik haal het elastiek er af.
Aandachtig ontwar ik, streng voor streng voor streng, haar vlecht.
Onstuitbaar lopen de tranen over mijn wangen.
Mijn eerste dag op de grote school. Mijn moeder huilde, draaide zich om en liep weg. Ik wilde naar haar toe rennen, haar troosten, met haar meelopen terwijl ik het puntje van haar vlecht vasthield.
De juf hield me stevig vast en zei:
‘Je ziet haar gauw weer, heel gauw. Kom je mee?’
Ik heb mijn moeder nooit meer gezien.
Ik word wakker uit een diepe slaap. Er kriebelt iets op mijn buik, mijn dijen en mijn erectie.
Ik open mijn ogen en zie haar hoofd langzaam heen-en-weer wiegen.
Achter een gordijn van haren straalt Tess’ lachende gezicht.
Ze buigt voorover en neemt mijn kloppende lid tussen haar lippen.
Dit is echt. Ik sluit mijn ogen. Ik voel…
‘Jaaaa, dit was ‘Private Dancer’ doorrrr…. Tina Turrrner natuurlijk.
Ah, we hebben een beller!
En bedankt DJ Dick, ik was bijna op m’n bank in slaap gevallen.
Het is pikdonker geworden, ik ril en trek mijn peignoir dichter om me heen.
Dick ratelt door:
‘Goedenavond, of beter gezegd goedenacht. Wie hebben we aan de lijn?’
In de lange stilte die volgt, grijp ik naar de afstandsbediening die in mijn linkerbil prikt. Tastend naar de UIT-knop hoor ik een hese, lome alt antwoorden.
‘Hallo Dick, Sandrine hier. Ken je me nog?’
Dick schraapt zijn keel.
‘Hey, Sandrine, wat is jouw favo nummer en waarom?’
‘Ach Dick, weet je dat niet meer? Ik draaide het altijd als je me belde.
Of hoorde je dat niet door je geile opwinding?’
‘Hahaha, Sandrine, wat een goede grap, door de geile opwinding. Ach iedereen weet toch dat ik thuis een lieve vriendin heb. Alle gekheid in de hoekje geschoven, wat is jouw favoriete nummer Sandrine en waarom gaan we daarnaar luisteren?’
‘Jóuw favoriete nummer is ‘Mustang Sally’, in jóuw fantasie bereed ik jou ‘Reverse Cowgirl’. Helaas, toen je eindelijk bij mij kwam, kwam je niet. Kwam ‘hij’ niet omhoog.’
‘Ja Sandrine, zo kan ie wel weer…’
‘Zeg maar Sandy Dick, en mijn favonummer is ’50 ways to leave your…’
‘Jaaaa, dit was Sandrine of moet ik zeggen Sandy. En dan nu, tot het nieuws van één uur, ‘The Shape of You’, Èèèd Sheran!’
Ik ril weer, maar nu niet van de kou.
Ik zoek mijn mobiel. Misschien moet ik na het nieuws ook naar dat programma van die schijnheilige telefoonsexverslaafde bellen.
Na al zijn mooie praatjes speelde hij bij mij ook niets klaar…
Langs de kade vier bungelende benen.
Op het IJ vóór ons draait een gigant gevuld met duizenden.
Klotsende golven spatten op.
Natte voeten
De zon en wind in jouw gezicht smeken me om je te zoenen.
Ik proef je lippen, je liefde,
je tong vol lust en belofte.
Straks proeven we al onze smaken.
Straks
Links, in pasteltinten, heb ik Sjaantje uitgedrukt. Een achttienjarige schoonheid, rode krullen, volrond en roze, zacht en zogenaamd verdiept in een boek.
Haar lieflijkheid ontwapende mij. Met zachte penseelstreek verkende ik haar vormen, ontvouwde haar plooien. Met tedere vegen drong ik sluipend in haar door. Als ze opkeek lokten haar dromende ogen mij naar haar toe om me mee te nemen op ontdekkingsreis over haar bedwelmende rondingen die ik alleen maar hoefde te volgen om in het paradijs te komen en te blijven komen. Alwetend keek ze toe en zuchtend liet ze me weten dat het goed was .
Het naakt rechts is met ongebluste kracht en bruut geweld op het doek gesmeten. De dikke verflaag is doorploegt met voren en gaten.
Geesje was net zestien, mager, bijna spichtig. Zwart haar, bleke huid, scherpe trekken en priemende donkere ogen. En ze was grenzeloos. Ze daagde ze me uit, steeds opnieuw, om verder te gaan. Verder dan ik wilde gaan. Verder dan ik dacht dat kon. Haar smekende weerloosheid wakkerde een onstuitbare oerkracht in mij aan. Zoals ik haar met grove halen op het canvas smeet, slingerde ik haar op de sofa. Zoals een boos kind haar lappenpop rammelde ik haar door elkaar, sloeg haar met vlakke hand, ranselde haar bleke huid tot blauwzwart en bloedens toe. Ze wilde meer. Ze kreeg meer, tot tranen langs mijn gezicht stroomden en mijn ogen brandden. Ik vouwde haar dubbel, pinde haar vast, sperde haar open en neukte al haar openingen beestachtig tot ik uitgeput op de vloer rolde. Stoïcijns wikkelde zij zich daarna in de kimono en nam haar pose weer aan.
Na al die jaren weet ik nog de beurse plekken en bloederige striemen onder haar kimono te vinden.
Drie bescheiden klopjes op de deur laten me opkijken.
Mijn keel is droog, ik grom.
De deur zwaait open en Betsy komt binnen. Ze heeft een tuitbeker vast.
Heupwiegend loopt ze naar me toe, komt naast me zitten en laat me de appelsap drinken.
Als de beker leeg is, helpt ze me uit mijn kamerjas en drapeert mijn naakte, rimpelige lichaam over de sofa.
Ze gaat naast de ezel staan, kijkt me strak aan en ontkleed zich traag.
Haar broek vouwt ze op, daarop haar blouse, haar BH komt er diagonaal overheen en tenslotte dwarrelt haar slipje daar bovenop. Alleen haar hakjes houdt ze aan. Naakt neemt ze een verleidelijke pose aan en blaast een kus naar mij.
Ik voel hoe mijn oude lijf wil reageren. Ze pakt het palet en gaat achter de ezel staan.
Ik sluit mijn ogen en voel haar penseelstreken strelend over mijn huid gaan.
Mijn laatste verliefdheid.